29/09/2013 tot 28/10/2013
Na deze week nog drie weken. Dagelijks zeggen we dit zo’n tien keer tegen elkaar. We zijn het zooo zat! Werken op de boerderij is niet altijd leuk, en zeker niet nu we weten dat Mark’s boer aan de meisjes zit. Aftellen houdt ons positief. Gelukkig doen we ook nog leuke dingen in Innisfail. We zijn lekker wezen zwemmen met de hostelgenootjes en Mark is trotse bezitter van z’n eigen GoPro.
Eindelijk, een eigen GoPro
Afgelopen weekend hebben we onszelf verplicht om weer eens flink te genieten. Niet alleen maar werken op de boerderij maar ook even tijd voor onszelf, een dagje naar Cairns dus. Altijd fijn om weer even in de geciviliseerde wereld rond te lopen.;) Hier hebben we accessoires voor Marks GoPro gehaald, die hij vorige week eindelijk heeft gekocht. Meneer is helemaal in z´n nopjes en heeft naast mij nu een nieuwe hobby.
Josephine Falls
Zondagmiddag hebben we de GoPro meteen getest. Met een bus vol hostelgenootjes rijden we naar de Josephine Falls om daar lekker te zwemmen. Dolle pret! Op een gegeven moment schroeft Mark de GoPro van de poot. We weten niet precies wat er gebeurde maar Mark zegt ineens heel verontwaardigd, “M´n camera!!´. Ik zeg, “Wat?”. “Hij is gevallen”, terwijl hij naar het water wijst. Daar stond hij dan… met alle schroefjes en accessoires in z´n hand behalve de camera zelf. Ik zeg, “duiken dan!”. Hij bedenkt zich geen moment en duikt het water in.
Het is een verschrikkelijk diep en donker gat waar de hele dag een waterval op staat te denderen. Dat cameraatje vinden we nooit terug dacht ik. Dat was leuk zo´n GoPro. Welgeteld één dag plezier van gehad. Na 40 seconden (of het leek zolang) komt Mark eindelijk boven en jawel… met camera! Wat een opluchting. Hij was zo diep gedoken dat hij er zere oren van had. Vanwege de schittering van een zilverkleurig knopje in de zon zag hij de camera nog net naar beneden glijden. Wat waren we blij! Het was verder ook een heerlijke dag. Misschien juist wel hierdoor.
Werken op de boerderij
Mark moet nog steeds hard werken op de boerderij. Hij wordt uitgezogen, uitgemolken en minder betaald dan wettelijk verplicht. Nog vier weken de tanden op elkaar en dan zijn we van al het gezeik af. Happy, Marks boer, is sowieso een grote krent want hij betaalt de meiden die daar werken maar zes uur per dag in plaats van acht omdat hij vindt dat ze te langzaam zijn. Ze hebben dus de keuze, geen werk of minder betaald krijgen. Tja dan kies je al snel voor het laatste. Mark krijgt gelukkig wel hele dagen betaald. Wellicht is dit indirect een teken van waardering.
Aanranding op de boerderij
Marks werklust is helemaal verloren gegaan nadat bekend is geworden dat Happy aan de meisjes zit. Met angst en tranen in hun ogen biechtten ze het aan Mark op. Ze konden het niet langer voor zich houden. Hij zoekt ze op wanneer ze alleen in de paddock zijn en zit dan aan hun borsten en billen. Hij wil ze vasthouden, knuffelen en zoenen. Een meisje heeft al ontslag genomen en de ander blijft werken omdat ze nog maar een paar weken voor haar visum moet. Zo´n boer heeft dus gewoon een bepaalde machtspositie. Vreselijk!
Tegen de hostelmanager vertelt Happy doodleuk dat ze niet hard genoeg werkt en daarom niet terug mag komen. Dit terwijl het meisje zelf gestopt is vanwege aanranding. Ben je dan een eikel of niet? De hostelmanager stuurt vervolgens gewoon een nieuw meisje. Alsof er niets aan de hand is. Hierover kan ik me verschrikkelijk boos maken. Met zo´n boer wil je toch geen zaken doen? Het kan de hostelmanager duidelijk niets schelen. Met veel te weinig werk in de aanbieding denkt hij alleen aan zijn zichzelf en de naam van het hostel. Enorm frustrerend!
Update van Dilgit
Dilgit, de 1e Indiër waarvoor Mark gewerkt heeft. Heeft er zo´n potje van gemaakt dat hij inmiddels gevlucht is en zich momenteel in India schuilhoudt. De boerderij is opgedoekt en de paddocks platgegooid. Dit betekent dus voor 99,9% zekerheid dat we het achterstallig loon van Mark kunnen vergeten. Mark zegt nu dus vol overtuiging, ”Dit is de tweede en laatste keer dat ik voor een Indiër werk”.
Boerderij perikelen
Voor mij gaat werken op de boerderij zijn gangetje. Mijn boer en ik botsen geregeld maar dat weten we inmiddels van elkaar. Hij is eigenwijs en volgens hem ik ook. Hij vindt me wel een goede en harde werker kan ik opmaken uit de soms minder lullige opmerkingen. Inmiddels is hij zo slim om te zeggen, “Ik ga niet meer met je in discussie”, wat ik heel verstandig van hem vind. Hoe dan ook het werken op de boerderij is niet altijd even leuk maar met die leuke collega’s zing ik het nog wel uit.
Samen sterk
Voor de rest zijn we nog steeds super gelukkig samen en hebben we het heel erg naar ons zin. Je zou bijna denken dat dit een grap is …maar niets is minder waar. We voelen ons gezegend. We hebben elkaar, maken plezier, genieten van de kleine dingen en leven met de dag. En dat maakt ons twee tevreden mensen.
To be continued…