02/01/2014 tot 03/01/2014
In één dag verandert ons Australiëavontuur. Mark krijgt een ongeluk op zijn werk en kan niet meer werken de aankomende tijd. Omdat ook ik er helemaal klaar mee ben besluiten we van de één op de andere dag Innisfail achter ons te laten. Vaarwel Innisfail, vaarwel Codge Lodge, vaarwel bananen… Tijd voor roadtrip deel twee.

Vaarwel-Innisfail

Vaarwel Innisfail

Ik wil geen bananen meer

Ik wil niet meer… Na een heerlijke vakantie gaat om 04:30 die verrekte rotwekker weer. Zoveel tegenzin in èèn lichaam, het is ongelofelijk. Het enige dat ik denk is, ik wil geen bananen meer. Maar helaas… voordat ik het weet sta ik weer aan de lopende band. Acht uren om m’n gedachtenkronkels weer de vrije loop te laten.

Een ongeluk voor Mark

In de pauze sms ik Mark, ‘Ik wil niet meer! Zullen we gaan?’ Mark reageert, “Ik wil ook niet meer. Ik zit in het ziekenhuis. Ik heb me in m’n been gesneden en die Eilander op m’n werk heeft gedreigd m’n kop af te hakken met een cane knife. Niet zo leuk allemaal!” Ik schrik er een beetje van. Nee… dat is zeker niet leuk. Bedreigt door een dronken collega met een steekje los en nu een flinke snee in z’n scheenbeen, gelukkig net niet tot het botvlies.

Mark wilde een bunch afhakken maar doordat de boom zwak was braken de bananen spontaan af. Hij valt hierdoor naar achter en het vlijmscherpe cane knife snijdt in zijn been. Naast dat dit gewoon een rotsituatie is betekent dit ook dat hij de aankomende tijd niet kan werken. Dit zou neerkomen op alleen mijn onzekere inkomen. Dit weegt niet op tegen de lasten binnen Codge Lodge. Voor ons een teken om een punt te zetten achter onze bananencarriere.

Vaarwel Innisfail

We pakken per direct onze biezen en beginnen aan roadtrip deel twee. Een beetje anders dan gepland, maar we zijn er klaar voor. Het voelt alsof we nu een geldige reden hebben om Innisfail te verlaten. Niet dat we die eerder niet hadden maar op een of andere manier konden we hier niet wegkomen. Nog steeds hebben we niet alle poststukken voor China ontvangen maar een Nederlandse jongen uit het hostel is zo vriendelijk om het ons na te sturen. De camper is weer ingepakt. We zijn er klaar voor. Vaarwel Innisfail!

To be continued…