01/08/2013 tot 09/08/2013
“No money, no work”. Na de zoveelste gebroken belofte van Dilgit gaan de jongens in staking op de boerderij. Met als gevolg dat Mark ontslagen wordt, terug mag komen en vriendelijk bedankt om terug te komen. Hij is een goede werknemer maar een slechte slaaf.
Jongens in staking op de boerderij
Zondagavond 6 augustus. Dilgit beloofd (weer) naar de Codge Lodge te komen om het achterstallige loon te betalen. 22:00 geen Dilgit te bekennen. 22:30 een sms! ‘Jullie mogen morgen allemaal werken’. Dit terwijl de wekker om 05:00 al gaat dus belachelijk laat. Dit is de druppel. Er wordt morgen gestaakt!
Op de boerderij aangekomen wordt er geweigerd te werken zodat Dilgit naar de boerderij komt om met ze te praten. Hij weet zich overduidelijk geen houding te geven, voelt zich bedreigt en wordt agressief. “Leave my property”, schreeuwt hij tegen de jongens en ze moeten het terrein verlaten. Iedereen wordt teruggebracht naar de Codge Lodge.
In gesprek met Dilgit
’s Avonds gaat de manager van Codge Lodge in gesprek met Dilgit. Er wordt besloten dat niemand meer werkt totdat er betaald is. Het is ongelofelijk wat deze man allemaal aan elkaar liegt en bedriegt. Diezelfde avond moet iedereen zijn gewerkt uren op papier aan Dilgit geven omdat hij het van ellende zelf niet meer weet. Op dat moment begint hij al te protesteren, “Deze uren kloppen niet, je hebt niet zoveel gewerkt en dit staat niet in mijn boeken”. We hopen dat de staking op de boerderij zin heeft gehad maar de kans is aanwezig dat we ons geld niet terug zien.
Jammergenoeg zijn er alweer een aantal jongens voor Dilgit aan het werk. Voornamelijk omdat zij geen keuze hebben. Hun visum verloopt binnenkort en zij hebben geen andere mogelijkheid meer om aan de 3-maanden eis te voldoen. Een ander stel wacht op hun geld en gaat dan waarschijnlijk wel weer starten en een paar jongens, waaronder Mark, willen niet meer terug.
Een opgeluchte Mark
Bij Mark is er voornamelijk opluchting. Geen frustratie, geen stress en geen leugens meer. Eerst voelde het een beetje leeg want tja… Hoe nu verder? Maar na twee dagen werkt hij alweer op een andere farm. Het is even afwachten of hij daar kan blijven maar hij zit er wel meteen weer tussen. Voor mij is het overigens nog steeds hetzelfde verhaal. Wachten, wachten, wachten. Het weer begint wel aanzienlijk beter (lees: warmer) te worden dus we vertrouwen er op dat de bananen binnen een paar weken flink gaan groeien. Inmiddels sta ik wel ergens bovenaan de werklijst.
Trots op mijn man
Ondanks alles ben ik ontzettend trots op Mark en de staking op de boerderij. Het kon ook echt niet langer op deze manier. Het was bijna onmenselijk. Doordat hij zijn mond heeft opengetrokken zijn er eindelijk dingen veranderd. En één ding is zeker. Dilgit gaat hem missen, dat weet ik zeker. Mark is een goede werknemer maar hij laat zich niet gebruiken als slaaf.
To be continued…